Fotograaf Natascha Libbert laat zien hoe menselijke sporen als gif en plastic vergroeien met het landschap. Ze geven poelen waanzinnige kleuren, stenen vreemdsoortige structuren, en bomen nieuwe, zwarte jurken. Het zijn foto’s van plekken waar wij als gewone mensen nooit komen. Maar toch zijn we er, indirect in onze resten. Waar de mens niet is, daar is hij juist.

Vriend van Bavink vroeg mij een video te maken bij de expositie ‘Japanse Oesters’ van fotograaf Natascha Libbert. De woorden zijn van kunstkijker Ko van ’t Hek.